Nie mogłam się powstrzymać ...
Codziennie jadę tą sama ścieżką, ale tylko czasami ścieżka okazuje swoje inne oblicze. Zaprasza mnie tunel światła, chociaż póki co pozostaję na tym łez padole.
Liście, liście ... ślisko, dziury pod dywanem, ale za to ten zapach.
Platany ...
... trochę mgły ...
... i przymrozek na deser
Najpiękniejsza pora roku. Złota.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz