Dzień świąteczny w środku tygodnia. Poranne miasto śpi, a my wybieramy się na wypad kolejowo-rowerowy. Planujemy zobaczyć to co najbliżej, czyli to do czego zazwyczaj jest najdalej. Dzisiaj wybraliśmy trasę wzdłuż Odry.
Ponieważ nie mieliśmy jeszcze wycieczki bez przygód i tym razem koleje zapewniły nam poranną dawkę adrenaliny. Okazuje się, że kasa PolRegio nie sprzedaje biletów na rowery, gdyż ... nie wie ile i czy już jakieś rowery tym pociągiem jadą. Propozycja kupna samych biletów bez rowerów wydała nam się trochę śmieszna. Ratunkiem jak zawsze okazał się kierownik pociągu, który znając sytuację wypisał nam bilet bez dopłaty. Żeby było sympatycznie kierownik okazał się zapalonym rowerzystą, wiec oprócz kupna biletów odbyliśmy krótką pogawędkę. Oczywiście w całym pociągu jechały cztery rowery.
Na miejscu okazuje się, że nie od razu ruszymy dalej. Lepiej zmieniać dętkę na początku podróży niż na końcu.
Przystanek Dolna Odra o poranku pachnie lasem sosnowym, a powietrze zapowiada upalny dzień.
Po krótkich, ale jednak poszukiwaniach dojeżdżamy do Krzywego Lasu, którego wstyd się przyznać ale do dziś nie widzieliśmy. Jeżeli chodzi o wrażenia... napiszę tylko tyle, że w obiektywie kamery i aparatu wszystko jest bardziej imponujące.
Wracamy przez przystanek kolejowy i główną drogę i kierujemy się na wschód. Niestety nie jesteśmy w stanie znaleźć żadnego z opisanych na mapie szlaków. A więc standardowo trochę z pomocą mapy, nawigacji w telefonie i na czuja jedziemy w kierunku Żórawi.
Spodziewaliśmy się uporządkowanych dróg i miejscowości, a znaleźliśmy się w tajemniczej, zarośniętej chwastem okolicy. Niesamowity klimat pojedynczych gospodarstw i żywego ducha w okolicy, stare brukowane drogi wiejskie - sceneria jak z filmu grozy mimo, że to samo południe.
Na wiejskich, przykościelnych cmentarzach przyjezdnych wita jedynie skrzypiąca klamka pamiętająca dawne czasy.
Pięknie zarośnięte bluszczem wejście do kościoła w Bartkowie zaprasza do chłodnego wnętrza. Drzwi są uchylone, ale nie dają się otworzyć...
Pozostaje nam więc obejście kościoła. W części starego cmentarza zachował się jedynie jeden nagrobek - ośmioletniego chłopca, którego odejście opłakiwali zrozpaczeni rodzice. Uczucia nie znają granic.
Bocianie gniazdo na kościele w Wirowie przypomina nam warmińskie wsie gdzie każdy dom ma swojego biało-czarnego klekoczącego mieszkańca.
W Gryfinie przejeżdżamy mostem, który pamiętam jako zamknięty z zakazem wstępu. Dzisiaj jedziemy w stronę granicy bez problemu i nawet nam przez myśl nie przejdzie jakakolwiek kontrola.
Grobla, po której biegnie droga między Odrą Wschodnią a Zachodnią prowadzi przez Park Krajobrazowy Dolina Dolnej Odry. Aby zobaczyć krajobraz w pełnej krasie musimy jednak wznieść się wyżej niż poziom rzeki.
Na przykład na wieżę widokową usytuowaną już po niemieckiej stronie granicy.
Rozlewiska Odry kryją w sobie miejsca lęgu i odpoczynku wielu ptaków i zwierząt, a tablica pod wieżą widokową opowiada o zbawiennym wpływie bobrzej działalności na tereny podmokłe i gospodarkę wodną. Mam nadzieję, że ta ostoja pozostanie w takim stanie przez długie lata, może uratuje ją brak drzew?
Wysokość wieży widokowej widać dopiero przy spojrzeniu w dół.
Pierwszy raz jedziemy fragmentem szlaku Odra-Nysa i zastanawiamy się jak doprowadzi nas do polskiego szlaku. Mimo ostrzeżeń nie obawiamy się braku odśnieżania i kierując się niezawodnym oznakowaniem ruszamy w nieznane.
Jedziemy wśród szpaleru drzew w przyjemnym cieniu ogromnie wdzięczni tym, którzy zasadzili i pozwolili drzewom rosnąć.
Szpaler drzew osłania podróżnych i tworzy wspaniały krajobraz.
Szlak Odra-Nysa łączy się w najzwyczajniejszy sposób z polskim szlakiem Bielika, jednak rzut oka wystarcza aby rozróżnić starą drogę wiejską od nowej, albo może tylko niezadbanej...
Jedziemy więc w skwarze, wdzięczni za wspaniałą nawierzchnię, ale oślepieni słońcem.
Na polach zbierają się sejmiki żurawi.
Jesień zbliża się nieubłaganie.
W Pargowie chwila wytchnienia przy romantyczne zarośnięty ruinach kościoła. To także jedna z miejscowości gdzie czas wydaje się płynąć innym, wolniejszym strumieniem.
Dalej w drogę i skwar.
Przez Kołbaskowo przejeżdżamy częściowo chodnikiem, to jedyna luka w infrastrukturze rowerowej na naszej dzisiejszej trasie. Przez chwilę przyglądamy się zmotoryzowanym podróżnym. Każdy z nas ma w sobie coś z nomady - przemieszczanie się dla przemieszczania niezależnie od środka lokomocji, sprawia że odrywamy się od codzienności i żyjemy innym życiem.
Chwila odpoczynku w cieniu przy drodze rowerowej. Niestety w hałasie, ale po palącym słońcu oddamy wszystko za skrawek cienia.
Do zobaczenia na szlaku :)
